Seamstress of Bloomsbury: herinneringen aan de jaren 40

Wie de jurkjes van het merk Seamstress of Bloomsbury bekijkt, duikt echt in het verleden. Herinneringen aan verschoten kiekjes uit de jaren 40 van mijn ouders borrelen spontaan op. Het strenge, het enigszins vormloze en vooral het degelijke, grijpen je bij de keel. De gereformeerde ruitjes en de kuise stippeltjes en de lengte van de rokken: allemaal precies goed. In de jaren 40 groeiden de bomen nog niet tot in de hemel en dat sobere past perfect bij de huidige tijd, waarin steeds meer nadruk op kwaliteit komt te liggen in plaats van op kwantiteit.

The story of the Seamstress of Bloomsbury

Bloomsbury is een bekende wijk in Londen. Lilian Wells was een jonge “Seamstress” die in 1939, op 14 jarige leeftijd begon met naaiwerk. Vandaar ook de naam van dit merk, want haar ontwerpen werden uiteindelijk wereld beroemd bij royalties en aristocraten. En het zijn haar ontwerpen die met haar toestemming en overeenkomstig haar wil, nu opnieuw worden uitgebracht. Overslagjurkjes en doorgeknoopte schortjurken met mouwtjes tot halverwege de biceps doen me denken aan Saartje de huishoudster van Swiebertje. En de geur van spruitjes en aardappelschillen op een krantje kruipen in mijn neus. Royalties? Ik weet het nog zo net niet. Maar, het schijnt dat onze oude koningin ook van spruitjes hield.

The Seamstress of Bloomsbury was dol op hondjes

Denk ik. Een retro merk doet namelijk altijd iets grappigs met het oorspronkelijke ontwerp. Zo ook Seamstress of Bloomsbury. En ja hoor. Een overslagjurkje, marine blauw, op het eerste gezicht van het sailortype. Maar bij nadere bestudering blijkt de print te bestaan uit hondjes. Geen zeehondjes maar teckels. Fun. En zo kennen we retro kleding weer. Ik denk dat de 14 jarige Lily dol was op hondjes, net als ieder ander kind van die leeftijd.

IJskoude herinneringen aan de jaren 40

Verhalen over de hogerwinter, “moe mag ik een schil”, wanneer de kinderen bedelden om een gekookte schil, afval dat kwam van mensen die nog aardappels te eten hadden. Rokken die werden gemaakt uit versleten mantels of was het omgekeerd. De trenchcoats die niet bestand waren tegen -20 graden vorst, en toch moesten ze met die jassen op de fiets naar Zwolle (vanaf Amsterdam) om te kijken of er op het platteland nog wel wat te eten was. Verhalen over gesmokkelde pakjes boter in de brede pijpen van Volendammer broeken, wat een helden waren onze voorouders toch.

De Seamstress of Bloombury in het hier en nu

Wat zou ik er niet voor over hebben om ze nog een keertje te ontmoeten, maar dan in het hier en nu. En dan hun ogen te zien wanneer ik ze een overslagjurk geef met retro ruitjes van Bloomsbury. Ik denk dat ze er ter plekke in zouden blijven. Vooral wanneer ik ze na gebruik gewoon in de wasmachine gooi. Daar hoefde je in die tijd niet om te komen. Ten eerste omdat de eerste wasmachine pas ergens in de jaren 60 in gebruik werd genomen en ten tweede konden de synthetische garens niet goed gewassen worden. Maar bij retro kleding is daar natuurlijk rekening mee gehouden. Hetzelfde ontwerp, maar in de moderne en veel comfortabelere kwaliteit van  nu. Ik denk dat Lilian trots zou zijn.