Winnaar of verliezer

Tegen het eind van het jaar maakt iedereen zijn balans op. De ene van zijn kledingkast, de ander van zijn gevoelsleven. Ben je een winnaar of een verliezer? Dat ligt natuurlijk voor iedereen en anders. De één telt zijn zegeningen, de ander haar jurken. Wat heb je mee meegemaakt wat overkwam je, welke kansen heb je benut en wat heb je laten schieten? Je bent een winnaar als je zo aan het einde van het jaar het gevoel hebt dat je overwegend de goede keuzes hebt gemaakt. Een verliezer ben je wanneer je niets te kiezen had. Al was het maar voor je gevoel.

Winnaar als je meer hebt dan vroeger

Ik voel me dit jaar een winnaar. Ik ben een rijker mens dan een jaar geleden (maar een illusie armer zouden de cynici hierop kunnen laten volgen). Ik verkwistte geen geld, maar kocht wel een paar keer iets nieuws. En stuurde ook veel terug. Vooral frivole retro jurkjes, omdat ik altijd de verkeerde maat koop. En omdat ik te weinig zelfvertrouwen heb. Of geen bijpassende panty en zeker geen bijpassende schoenen. Pumps kan ik niet dragen want mijn voeten zijn te breed. Op hoge hakken kan ik wel lopen, maar moet vanaf een centimeter of twee dat bekopen met wekenlang rugpijn. Toch ben ik dol op vintage jurkjes en hoge hakken.

Volwassen winnaar

Ergens in mij zit dat retro meisje dat haar moeder de gekste jurkjes liet maken met vrolijke motiefjes, geplooide rokken en veel kant. Kant aan de mouwen, liefs ook geplooid, kant aan de onderkant en kant over het midden. Ik wist nog niets van vintage af maar was dol op prinsessenjurken. Van die wijde ballonnen met strakke, ingesnoerde lijfjes en ballonvormige mouwtjes. Ik was slim genoeg om niet in sprookjes te geloven maar dat nam niet weg dat ik er wel uit zou kunnen zien als een sprookje. Mijn barbies gingen gekleed in lichtblauwe japonnen. Want dat kon je met goed fatsoen geen jurkjes meer noemen. Ook droegen ze gouden glitterrokjes en strakke truitjes. Mijn barbies hadden dan ook allemaal maatje 34 maar wel buste cuppie C of misschien wel dubbel D. Feministen onder ons kunnen daar nu moeilijk over doen, we zouden meisjes een beeld aanpraten dat niet past bij de werkelijkheid. Ik heb er echter nooit problemen mee gehad dat mijn barbies slank waren en ik rond als een tonnetje. Nou ja, voor mijn gevoel dan, want kijk ik op mijn jeugdfoto’s dan valt het best mee, een enkele periode daar gelaten toen het groeien in de lengte even geen gelijke tred hield met het groeien in de breedte.

Iedereen kan een winnaar zijn

Ik was ook niet ongelukkig met mijn postuur, al herinner ik me wel dat ik een keer drie plooien aan het tellen was terwijl ik in een gezakt op de grond zat. Maar ik moest daar echt mijn best voor doen. Mijn moeder maakte mijn kleding of vermaakte die als de knoopjes niet meer dicht wilden. Zo had ik prachtige retro broeken in paars met roze en veters aan de zijkant. Rose van de ingezette stukjes stof, zowel bij de pijpen om ze lekker te laten wapperen als in de taille, zodat de broek toch dicht kon.
Terugblik
Het baby vet verdween vanzelf, daar ben ik van overtuigd. Al heb ik wel een jaar lang zeer weinig gegeten maar dat was puur wilskracht en mijn moeder keek oogluikend toe. Of ik de vitaminen wel binnenkreeg enzo. Maar ik ging ook groeien en moest 15 km fietsen naar school dus het kwam vanzelf. Maar met het verdwijnen van het babyvet verdween helaas ook mijn zelfvertrouwen en veranderde ik in een onzekere puber die niet meer wilde opvalleen. De jurkjes met de kantjes deed ik niet meer aan en het bandje in mijn haar durfde ik niet meer in te doen omdat ik ermee gepest werd op school. Dat en mijn Amsterdamse accent. Dat jaar voelde ik me een behoorlijke verliezer, terwijl ik eigenlijk een winnaar was. Maar dat wist ik toen nog niet. Die wijsheid kwam pas jaren later.